\input{./img/tex/fds-scene.tex}
Binnen sectie \ref{sec:moderne-grafische-pipeline} is vastgesteld, dat bij standaard uitvoering pas na uitvoering van de fragmentshader wordt bepaald welke fragmenten daadwerkelijk zichtbaar zijn. Dit betekent, dat ook voor fragmenten die niet zichtbaar zijn in de gerenderde frame de belichtingsberekening wordt uitgevoerd. De shadingcomplexiteit is dus direct gekoppeld aan de geometrische complexiteit van de \mbox{sc`ene}. Voor simpele \mbox{sc`enes} is dit geen probleem. Echter wanneer \mbox{sc`enes} complexer worden, leidt dit tot verspilde rekenkracht. Een simpel voorbeeld van een dergelijke \mbox{sc`ene}, waar de belichtingsberekening onnodig wordt uitgevoerd is weergegeven in figuur \ref{fig:fds-scene}. Elk van de bollen cree"ert fragmenten die niet zichtbaar zijn. Het aantal fragmenten dat per pixel gecre"eerd wordt, is visueel weergegeven in de warmtekaart, fig. \ref{fig:fds-scene:heatmap}.
Een logische stap om dit probleem op te lossen, is het ontkoppelen van visibiliteit en shading. Dit leidt tot twee discrete stappen, een visibiliteitsstap waar rasterisatie plaats vindt en de informatie van de zichtbare fragmenten als uitvoer wordt gegeven en een renderstap, waar de informatie van de zichtbare fragmenten opnieuw wordt ingelezen, en de belichtingsberekening wordt uitgevoerd. Dit concept wordt Deferred Shading genoemd\cite{tebbs1989parallel}.
In de volgende secties zal eerst de theorie toegelicht worden, vervolgens
zal ingegaan worden op het algoritme en de implementatie binnen nTiled.
Als laatste zal de effectiviteit behandeld worden aan de hand van uitgevoerde
testen.