Kaynak: http://paulgraham.com/hwh.html
Yazar: Paul Graham
Çeviren: Mert Cobanov
Haziran 2021
Nasıl sıkı çalışılacağı konusunda öğrenilecek pek bir şey yok gibi görünebilir. Okula giden herkes, gitmemeyi seçmiş olsa bile, bunun ne anlama geldiğini bilir. İnanılmaz derecede sıkı çalışan 12 yaşındaki çocuklar var. Yine de şu anda çok çalışmak hakkında okuldayken olduğundan daha çok şey bilip bilmediğimi sorduğumda, cevap kesinlikle evet olacaktır.
Bildiğim bir şey var ki, harika şeyler yapmak istiyorsanız çok çalışmanız gerekecek. Çocukken bundan emin değildim. Okul çalışmaları zorluk bakımından farklılık gösteriyordu; insanın her zaman iyi olması için çok çalışması gerekmiyordu. Ve ünlü yetişkinlerin yaptığı bazı şeyleri neredeyse hiç çaba harcamadan yapıyorlardı. Belki de katıksız bir zekayla zor işlerden kaçmanın bir yolu var mıydı? Şimdi bu sorunun cevabını biliyorum. Yok.
Bazı derslerin kolay görünmesinin nedeni, okulumun standartlarının düşük olmasıydı. Ve ünlü yetişkinlerin işleri zahmetsizce yapmasının nedeni, yıllarca süren pratikti; kolay görünmesini sağladılar.
Tabii ki, bu ünlü yetişkinlerin de genellikle birçok doğal yeteneği vardı. Harika bir işte üç bileşen vardır: doğal yetenek, uygulama ve çaba. Sadece ikisi ile oldukça iyi işler yapılabilir, ancak en iyisi için her üçü de gerekir: doğal yetenek, çok fazla pratik ve çok çabalamak. [1]
Örneğin Bill Gates, çağının iş dünyasının en zeki insanları arasındaydı ama aynı zamanda en çalışkanları arasındaydı. “Yirmili yaşlarımda hiç izin almadım” demiştir. "Bir gün bile.". Lionel Messi de buna benzerdi. Büyük bir doğal yeteneğe sahipti, ancak genç koçları onun hakkında konuştuğunda, hatırladıkları şey yeteneği değil, bağlılığı ve kazanma arzusu. Seçmem gerekirse, PG Wodehouse muhtemelen 20. yüzyılın en iyi İngiliz yazarı için oyumu alır. Kesinlikle hiç kimse daha kolay görünmesini sağlamadı. Ama kimse daha çok çalışmadı. 74 yaşında bunları yazdı:
Her yeni kitabımda, dediğim gibi, bu sefer edebiyat bahçesinden bir limon topladığım hissine kapılıyorum. İyi bir şey, gerçekten, sanırım. İnsanı zinde tutar ve her cümleyi on kez yeniden yazmasını sağlar. Veya birçok durumda yirmi kez.
Sizce de biraz aşırı mı geliyor? Yine de Bill Gates kulağa daha da aşırı geliyor. On yılda bir gün bile izin yok mu? Bu ikisi, herkesin sahip olabileceği kadar doğal yeteneğe sahipti ve yine de herhangi birinin çalışabileceği kadar sıkı çalıştılar. İkisine de ihtiyacın var.
Bu çok açık görünüyor, ancak pratikte kavramakta biraz zorlanıyoruz. Yetenek ve sıkı çalışma arasında belli belirsiz bir fark var. Kısmen çok derine indiği görünen popüler kültürden ve kısmen de aykırı değerlerin çok nadir olduğu gerçeğinden geliyor. Hem büyük yetenek hem de büyük dürtü nadir bir şeyse, o zaman her ikisine sahip insanlar da nadirdir. Tanıştığınız çoğu insanda birinden çok olan diğerinden daha azı olacaktır. Ama kendin bir aykırı değer olmak istiyorsan ikisine de ihtiyacın olacak. Ve ne kadar doğal yeteneğe sahip olduğunuzu gerçekten değiştiremeyeceğiniz için, pratikte, yapabildiğiniz ölçüde harika işler yapmak, çok çalışmak anlamına gelir.
Okulda yaptığınız gibi, açıkça tanımlanmış, dışarıdan dayatılan hedefleriniz varsa, çok çalışmak kolaydır. Bunun bir tekniği var: Kendinize yalan söylememeyi, ertelememeyi (kendinize yalan söylemenin bir şeklidir), dikkatinizi dağıtmamayı ve işler ters gittiğinde pes etmemeyi öğrenmelisiniz. Ancak bu disiplin düzeyi, eğer isterlerse, oldukça küçük çocukların erişebileceği bir seviye gibi görünüyor.
Çocukluğumdan beri öğrendiğim şey, ne açıkça tanımlanmış ne de dışarıdan dayatılan hedeflere doğru, nasıl çalışılacağıdır. Gerçekten harika şeyler yapmak istiyorsanız muhtemelen ikisini de öğrenmeniz gerekecek.
Bunun en temel seviyesi, kimse size söylemeden çalışıyor olmanız gerektiğini hissetmektir. Şimdi, çok çalışmadığım zamanlarda alarm zilleri çalıyor. Çok çalıştığımda bir yere varabildiğimden emin olamıyorum, ama çalışmadığımda hiçbir yere varamayacağımdan emin olurum ve bu çok kötü hissettirir. [2]
Bunu öğrendiğimde tek bir nokta yoktu. Çoğu küçük çocuk gibi, yeni bir şey öğrendiğimde veya yaptığımda başarı hissinin tadını çıkardım. Yaşım ilerledikçe, hiçbir şey başaramadığımda bu bir iğrenme hissine dönüştü. Tam olarak tarihlenebilen tek dönüm noktası, 13 yaşında televizyon izlemeyi bıraktığım zamandır.
Konuştuğum birçok insan bu yaşlarda iş konusunda ciddi olduklarını hatırlıyor. Sanırım 13 ya da 14 yaşlarında. O zamandan beri oturma odasında oturup dışarıyı seyrederken ve yaz tatilimi neden boşa harcadığımı merak ettiğime dair net bir anım var. Belki ergenlikte bir şeyler değişir. Bu mantıklı olurdu.
İşin tuhafı, işi ciddiye almanın önündeki en büyük engel, muhtemelen işi (iş dedikleri şeyi) sıkıcı ve anlamsız kılan okuldu. Bunu yapmayı tüm kalbimle arzulamadan önce gerçek işin ne olduğunu öğrenmem gerekiyordu. Bu biraz zaman aldı, çünkü üniversitede bile birçok iş anlamsız; tamaman anlamsız olan bölümler var. Ama gerçek işin şeklini öğrendikçe, sanki birbirleri için yaratılmışlar gibi, onu yapma arzumun içine yerleştiğini gördüm.
Çoğu insanın sevmeden önce işin ne olduğunu öğrenmesi gerektiğinden şüpheleniyorum. Hardy, A Mathematician's Apology'de bu konuda etkili bir şekilde şöyle yazmış:
Çocukken matematiğe karşı herhangi bir tutku hissettiğimi hatırlamıyorum ve bir matematikçinin kariyerine dair sahip olabileceğim bu tür fikirler asil olmaktan çok uzaktı. Matematiği sınavlar ve burslar açısından düşüyordum: Diğer erkekleri yenmek istedim ve bunu en kararlı şekilde yapabileceğim bir yol gibi görünüyordu.
Üniversitenin ortalarına Jordan'ın Cours d'analyse'ini okuyana kadar matematiğin gerçekte ne olduğunu öğrenmedi.
Kuşağımdaki pek çok matematikçi için ilk ilham kaynağı olan ve onu okuduğumda matematiğin gerçekten ne anlama geldiğini ilk kez öğrendiğim bu olağanüstü eseri okuduğumdaki şaşkınlığı asla unutmayacağım.
Gerçek çalışmanın ne olduğunu anlamak için indirgemeyi öğrenmeniz gereken iki ayrı sahtelik türü vardır. Biri Hardy'nin okulda karşılaştığı türden. Denekler çocuklara öğretilmek üzere uyarlandıklarında çarpıtılırlar - çoğu zaman o kadar çarpıtılır ki gerçek uygulayıcılar tarafından yapılan işe hiç benzemezler. [3] Sahteliğin diğer türü, belirli iş türlerine özgüdür. Bazı iş türleri, doğası gereği düzmecedir veya en iyi ihtimalle yalnızca yoğun bir çalışmadır.
Gerçek iş için bir tür sağlamlık var. Bu tamamen Principia'yı yazmak değil, ama hepsi gerekli hissettiriyor. Bu muğlak bir kriter, ama kasten muğlak çünkü birçok farklı türü kapsaması gerekiyor. [4]
Gerçek işin şeklini öğrendikten sonra, günde kaç saat harcamanız gerektiğini öğrenmelisiniz. Bu sorunu sadece uyanık kaldığınız her saat çalışarak çözemezsiniz, çünkü birçok çalışma türünde sonucun kalitesinin düşmeye başlayacağı bir nokta vardır.
Bu sınır işin türüne ve kişiye göre değişir. Birkaç farklı türde iş yaptım ve sınırların her biri farklıydı. Daha zor yazma veya programlama türleri için sınırım günde yaklaşık beş saattir. Oysa bir startup yönetirken, her zaman çalışabilirdim. En azından üç yıl boyunca yaptım; daha uzun süre devam etseydim, muhtemelen ara sıra tatillere çıkmam gerekecekti. [5]
Sınırı bulmanın tek yolu onu geçmektir. Yaptığınız işin kalitesine karşı bir duyarlılık geliştirin ve sonra çok çalıştığınız için bunun azaldığını fark edeceksiniz. Dürüstlük burada her iki yönde de çok önemlidir: ne zaman tembel olduğunuzu, ne zaman çok çalıştığınızı da fark etmeniz gerekir. Ve çok çalışmanın takdire şayan bir tarafı olduğunu düşünüyorsanız, bu fikri kafanızdan atın. Sadece daha kötü sonuçlar almıyorsunuz, aynı zamanda gösteriş yaptığınız için başkalarına olmasa bile de kendiniz için de kötü sonuçlar elde ediyorsunuz.[6]
Çok çalışmanın sınırını bulmak, sadece bir kez yaptığınız bir şey değil, sürekli ve devam eden bir süreçtir. Hem işin zorluğu hem de yapma yeteneğiniz saatten saate değişebilir, bu nedenle hem ne kadar çok çalıştığınızı hem de ne kadar iyi yaptığınızı sürekli olarak değerlendirmeniz gerekir.
Yine de çok çalışmak, kendinizi sürekli çalışmaya zorlamak anlamına gelmez. Yapan bazı insanlar olabilir, ancak benim deneyimim oldukça tipik ve sadece bir projeye başladığımda veya bir çeşit kontrolle karşılaştığımda kendimi zorlamam gerekiyor. İşte o zaman erteleme tehlikesiyle karşı karşıya kalırım. Ama bir kez yuvarlanmaya başladığımda, devam etme eğiliminde olurum.
Devam etmemi sağlayan şey işin türüne bağlıdır. Viaweb üzerinde çalışırken başarısızlık korkusuyla hareket ettim. O zaman neredeyse hiç ertelememiştim, çünkü her zaman yapılması gereken bir şey vardı ve bunu yaparak beni takip eden canavar arasına daha fazla mesafe koyabileceksem, neden bekleyeyim? [7] Oysa beni şu anda harekete geçiren şey, denemeler yazmak ve onların içindeki kusurlar. Denemeler arasında, tam olarak nereye yatacağına karar verirken daire çizen bir köpek gibi birkaç gün yaygara koparıyorum. Ama bir kere başladım mı, kendimi çalışmaya zorlamam gerekmiyor, çünkü her zaman beni zorlayan bir hata ya da eksiklik oluyor.
Önemli konulara odaklanmak için bir miktar çaba sarf ederim. Birçok problemin merkezinde sert bir çekirdek vardır ve kenarlarda daha kolay şeylerle çevrilidir. Çok çalışmak, elinizden geldiğince merkeze yönelmek demektir. Bazı günler yapamayabilirsiniz; bazı günler sadece daha kolay, çevresel şeyler üzerinde çalışabileceksiniz. Ancak durmadan her zaman merkeze mümkün olduğunca yakın nişan almalısınız.
Hayatınızla ne yapacağınıza dair daha büyük soru, sert çekirdekli bu sorunlardan biridir. Merkezde zor olma eğiliminde olan önemli problemler ve kenarlarda daha az önemli, daha kolay problemler vardır. Bu nedenle, belirli bir sorun üzerinde çalışırken yapılan küçük, günlük ayarlamaların yanı sıra, ne tür bir iş yapacağınız konusunda zaman zaman büyük, yaşam boyu ölçekli ayarlamalar yapmanız gerekecektir. Ve kural aynıdır: çok çalışmak, merkeze, en iddialı sorunlara doğru yönelmek demektir.
Ancak merkez derken, sadece merkez hakkındaki mevcut fikir birliğini değil, asıl merkezi kastediyorum. Hangi sorunların en önemli olduğu konusundaki fikir birliği, hem genel olarak hem de belirli alanlarda sıklıkla yanlıştır. Buna katılmıyorsanız ve haklıysanız, bu yeni bir şey yapmak için değerli bir fırsatı temsil edebilir.
Daha hırslı iş türleri genellikle daha zor olacaktır, ancak bunu inkar etmemeniz gerekse de, ne yapacağınıza karar verirken zorluğu yanılmaz bir rehber olarak görmemelisiniz. Ya sahip olduğunuz yetenekler ya da ona yaklaşmak için bulduğunuz yeni bir yol nedeniyle ya da basitçe, diğer insanlardan daha kolay olması açısından pazarlık payı olan hırslı bir iş türü keşfederseniz. bu konuda daha heyecanlıysan, elbette bunun üzerinde çalış. En iyi işlerden bazıları, zor bir şeyi yapmanın kolay bir yolunu bulan insanlar tarafından yapılır.
Gerçek işin şeklini öğrenmenin yanı sıra, hangi tür için uygun olduğunuzu da bulmanız gerekir. Ve bu sadece hangi tür doğal yeteneklerinizin en iyi şekilde uyuştuğunu bulmak anlamına gelmez; 7 fit (2.13 metre) boyundaysanız, basketbol oynamak zorunda olduğunuz anlamına gelmez. Neye uygun olduğunuz sadece yeteneklerinize değil, belki de daha çok ilgi alanlarınıza bağlıdır. Bir konuya olan derin ilgi , insanları herhangi bir disiplinin yapabileceğinden daha çok çalıştırır.
İlgi alanlarınızı keşfetmek, yeteneklerinizi keşfetmekten daha zor olabilir. İlgiden daha az yetenek türü vardır ve bunlar erken çocuklukta düşünülmeye başlarken, bir konuya ilgi, yirmili yaşlarınıza kadar, hatta daha sonra olgunlaşmayabilecek ince bir şeydir. Konu daha önce mevcut olmayabilir. Ayrıca, nasıl azaltacağınızı öğrenmeniz gereken bazı güçlü hata kaynakları vardır. Gerçekten x ile mi ilgileniyorsun yoksa çok para kazanacağın için mi yoksa diğer insanlar senden etkileneceği için mi yoksa ailen seni istediği için mi bunun üzerinde çalışmak istiyorsun? [8]
Ne üzerinde çalışılacağını bulmanın zorluğu, bir kişiden diğerine büyük ölçüde değişir. Bu, çocukluğumdan beri işle ilgili öğrendiğim en önemli şeylerden biri. Çocukken, herkesin bir çağrısı olduğu izlenimini edinirsiniz ve tek yapmaları gereken bunun ne olduğunu bulmaktır. Filmlerde ve çocuklara sunulan akıcı biyografiler de böyle işler. Bazen gerçek hayat da bu şekilde çalışır. Bazı insanlar, Mozart gibi, çocukken ne yapacaklarını bulur ve sadece yapar. Ancak Newton gibi diğerleri, bir tür işten diğerine huzursuzca dönerler. Belki geriye dönüp baktığımızda birini onların mesleği olarak tanımlayabiliriz - Newton'un matematik ve fizik üzerinde daha fazla, simya ve teoloji üzerinde daha az zaman harcamasını isteyebiliriz- ama bu, geriye dönük önyargının neden olduğu bir yanılsamadır. Onu çağıran, duyabileceği bir ses yoktu.
Yani bazı insanların yaşamları hızla kesişirken, yaşamları hiç kesişmeyen başkaları da olacaktır. Ve bu insanlar için, neyin üzerinde çalışılacağını bulmak, çok çalışmanın bir başlangıcı değil, bir dizi eşzamanlı denklemden biri gibidir. Bu insanlar için, daha önce tanımladığım sürecin üçüncü bir bileşeni vardır: hem ne kadar çok çalıştığınızı ve ne kadar iyi yaptığınızı ölçmenin yanı sıra, bu alanda çalışmaya devam edip etmemeniz veya başka bir alana geçmeniz gerektiğini düşünmelisiniz. Çok çalışıyorsanız ancak yeterince iyi sonuç alamıyorsanız, geçiş yapmalısınız. Bu şekilde ifade edilmesi kulağa basit geliyor, ancak pratikte çok zor. Sırf çok çalışıyorsun ve bir yere varamıyorsun diye ilk günden vazgeçmemelisin. Harekete geçmek için kendinize zaman vermelisiniz. Ama ne kadar zaman? Peki iyi giden bir iş iyi gitmeyi bırakırsa ne yapmalısınız? O zaman kendine ne kadar zaman veriyorsun? [9]
Neler iyi sonuç sayılır? Buna karar vermek gerçekten zor olabilir. Birkaç kişinin çalıştığı bir alanı keşfediyorsanız, iyi sonuçların nasıl göründüğünü bile bilmiyor olabilirsiniz. Tarih, üzerinde çalıştıkları şeyin önemini yanlış değerlendiren insanlarla dolu.
Bir şey üzerinde çalışmaya değer olup olmadığının en iyi testi, onu ilginç bulup bulmadığınızdır. Bu kulağa tehlikeli derecede öznel bir ölçü gibi gelebilir, ancak muhtemelen alacağınız en doğru ölçü budur. Bu konu hakkında çalışan sensin. Bunun önemli olup olmadığını yargılamak için sizden daha iyi bir konumda kim var ve öneminin, ilginç olup olmadığından daha iyi bir yordayıcısı var mı?
Ancak bu testin işe yaraması için kendinize karşı dürüst olmalısınız. Gerçekten de, sıkı çalışma sorununun en çarpıcı yanı şudur: Her noktada kendinize karşı dürüst olmaya bağlıdır.
Çok çalışmak, sadece 11'e çevirdiğiniz bir kadran değildir. Her noktada doğru ayarlanması gereken karmaşık, dinamik bir sistemdir. Gerçek işin şeklini anlamalı, hangi tür iş için en uygun olduğunuzu açıkça görmeli, elinizden geldiğince gerçek özüne yaklaşmalı, her an hem neler yapabileceğinizi hem de nasıl olduğunuzu doğru bir şekilde değerlendirmelisiniz. Tekrar yapın ve sonucun kalitesine zarar vermeden her gün mümkün olduğunca çok saat ayırın. Bu ağ kandırılamayacak kadar karmaşık. Ancak sürekli olarak dürüst ve açık görüşlüyseniz, otomatik olarak en uygun şekli alacak ve birkaç kişinin yapabileceği şekilde üretken olacaksınız.
It might not seem there's much to learn about how to work hard. Anyone who's been to school knows what it entails, even if they chose not to. There are 12 year olds who work amazingly hard. And yet when I ask if I know more about working hard now than when I was in school, the answer is definitely yes.
One thing I know is that if you want to do great things, you'll have to work very hard. I wasn't sure of that as a kid. Schoolwork varied in difficulty; one didn't always have to work super hard to do well. And some of the things famous adults did, they seemed to do almost effortlessly. Was there, perhaps, some way to evade hard work through sheer brilliance? Now I know the answer to that question. There isn't.
The reason some subjects seemed easy was that my school had low standards. And the reason famous adults seemed to do things effortlessly was years of practice; they made it look easy.
Of course, those famous adults usually had a lot of natural ability too. There are three ingredients in great work: natural ability, practice, and effort. You can do pretty well with just two, but to do the best work you need all three: you need great natural ability and to have practiced a lot and to be trying very hard. [1]
Bill Gates, for example, was among the smartest people in business in his era, but he was also among the hardest working. "I never took a day off in my twenties," he said. "Not one." It was similar with Lionel Messi. He had great natural ability, but when his youth coaches talk about him, what they remember is not his talent but his dedication and his desire to win. P. G. Wodehouse would probably get my vote for best English writer of the 20th century, if I had to choose. Certainly no one ever made it look easier. But no one ever worked harder. At 74, he wrote with each new book of mine I have, as I say, the feeling that this time I have picked a lemon in the garden of literature. A good thing, really, I suppose. Keeps one up on one's toes and makes one rewrite every sentence ten times. Or in many cases twenty times. Sounds a bit extreme, you think. And yet Bill Gates sounds even more extreme. Not one day off in ten years? These two had about as much natural ability as anyone could have, and yet they also worked about as hard as anyone could work. You need both.
That seems so obvious, and yet in practice we find it slightly hard to grasp. There's a faint xor between talent and hard work. It comes partly from popular culture, where it seems to run very deep, and partly from the fact that the outliers are so rare. If great talent and great drive are both rare, then people with both are rare squared. Most people you meet who have a lot of one will have less of the other. But you'll need both if you want to be an outlier yourself. And since you can't really change how much natural talent you have, in practice doing great work, insofar as you can, reduces to working very hard.
It's straightforward to work hard if you have clearly defined, externally imposed goals, as you do in school. There is some technique to it: you have to learn not to lie to yourself, not to procrastinate (which is a form of lying to yourself), not to get distracted, and not to give up when things go wrong. But this level of discipline seems to be within the reach of quite young children, if they want it.
What I've learned since I was a kid is how to work toward goals that are neither clearly defined nor externally imposed. You'll probably have to learn both if you want to do really great things.
The most basic level of which is simply to feel you should be working without anyone telling you to. Now, when I'm not working hard, alarm bells go off. I can't be sure I'm getting anywhere when I'm working hard, but I can be sure I'm getting nowhere when I'm not, and it feels awful. [2]
There wasn't a single point when I learned this. Like most little kids, I enjoyed the feeling of achievement when I learned or did something new. As I grew older, this morphed into a feeling of disgust when I wasn't achieving anything. The one precisely dateable landmark I have is when I stopped watching TV, at age 13.
Several people I've talked to remember getting serious about work around this age. When I asked Patrick Collison when he started to find idleness distasteful, he said I think around age 13 or 14. I have a clear memory from around then of sitting in the sitting room, staring outside, and wondering why I was wasting my summer holiday. Perhaps something changes at adolescence. That would make sense.
Strangely enough, the biggest obstacle to getting serious about work was probably school, which made work (what they called work) seem boring and pointless. I had to learn what real work was before I could wholeheartedly desire to do it. That took a while, because even in college a lot of the work is pointless; there are entire departments that are pointless. But as I learned the shape of real work, I found that my desire to do it slotted into it as if they'd been made for each other.
I suspect most people have to learn what work is before they can love it. Hardy wrote eloquently about this in A Mathematician's Apology: I do not remember having felt, as a boy, any passion for mathematics, and such notions as I may have had of the career of a mathematician were far from noble. I thought of mathematics in terms of examinations and scholarships: I wanted to beat other boys, and this seemed to be the way in which I could do so most decisively. He didn't learn what math was really about till part way through college, when he read Jordan's Cours d'analyse. I shall never forget the astonishment with which I read that remarkable work, the first inspiration for so many mathematicians of my generation, and learnt for the first time as I read it what mathematics really meant. There are two separate kinds of fakeness you need to learn to discount in order to understand what real work is. One is the kind Hardy encountered in school. Subjects get distorted when they're adapted to be taught to kids — often so distorted that they're nothing like the work done by actual practitioners. [3] The other kind of fakeness is intrinsic to certain types of work. Some types of work are inherently bogus, or at best mere busywork.
There's a kind of solidity to real work. It's not all writing the Principia, but it all feels necessary. That's a vague criterion, but it's deliberately vague, because it has to cover a lot of different types. [4]
Once you know the shape of real work, you have to learn how many hours a day to spend on it. You can't solve this problem by simply working every waking hour, because in many kinds of work there's a point beyond which the quality of the result will start to decline.
That limit varies depending on the type of work and the person. I've done several different kinds of work, and the limits were different for each. My limit for the harder types of writing or programming is about five hours a day. Whereas when I was running a startup, I could work all the time. At least for the three years I did it; if I'd kept going much longer, I'd probably have needed to take occasional vacations. [5]
The only way to find the limit is by crossing it. Cultivate a sensitivity to the quality of the work you're doing, and then you'll notice if it decreases because you're working too hard. Honesty is critical here, in both directions: you have to notice when you're being lazy, but also when you're working too hard. And if you think there's something admirable about working too hard, get that idea out of your head. You're not merely getting worse results, but getting them because you're showing off — if not to other people, then to yourself. [6]
Finding the limit of working hard is a constant, ongoing process, not something you do just once. Both the difficulty of the work and your ability to do it can vary hour to hour, so you need to be constantly judging both how hard you're trying and how well you're doing.
Trying hard doesn't mean constantly pushing yourself to work, though. There may be some people who do, but I think my experience is fairly typical, and I only have to push myself occasionally when I'm starting a project or when I encounter some sort of check. That's when I'm in danger of procrastinating. But once I get rolling, I tend to keep going.
What keeps me going depends on the type of work. When I was working on Viaweb, I was driven by fear of failure. I barely procrastinated at all then, because there was always something that needed doing, and if I could put more distance between me and the pursuing beast by doing it, why wait? [7] Whereas what drives me now, writing essays, is the flaws in them. Between essays I fuss for a few days, like a dog circling while it decides exactly where to lie down. But once I get started on one, I don't have to push myself to work, because there's always some error or omission already pushing me.
I do make some amount of effort to focus on important topics. Many problems have a hard core at the center, surrounded by easier stuff at the edges. Working hard means aiming toward the center to the extent you can. Some days you may not be able to; some days you'll only be able to work on the easier, peripheral stuff. But you should always be aiming as close to the center as you can without stalling.
The bigger question of what to do with your life is one of these problems with a hard core. There are important problems at the center, which tend to be hard, and less important, easier ones at the edges. So as well as the small, daily adjustments involved in working on a specific problem, you'll occasionally have to make big, lifetime-scale adjustments about which type of work to do. And the rule is the same: working hard means aiming toward the center — toward the most ambitious problems.
By center, though, I mean the actual center, not merely the current consensus about the center. The consensus about which problems are most important is often mistaken, both in general and within specific fields. If you disagree with it, and you're right, that could represent a valuable opportunity to do something new.
The more ambitious types of work will usually be harder, but although you should not be in denial about this, neither should you treat difficulty as an infallible guide in deciding what to do. If you discover some ambitious type of work that's a bargain in the sense of being easier for you than other people, either because of the abilities you happen to have, or because of some new way you've found to approach it, or simply because you're more excited about it, by all means work on that. Some of the best work is done by people who find an easy way to do something hard.
As well as learning the shape of real work, you need to figure out which kind you're suited for. And that doesn't just mean figuring out which kind your natural abilities match the best; it doesn't mean that if you're 7 feet tall, you have to play basketball. What you're suited for depends not just on your talents but perhaps even more on your interests. A deep interest in a topic makes people work harder than any amount of discipline can.
It can be harder to discover your interests than your talents. There are fewer types of talent than interest, and they start to be judged early in childhood, whereas interest in a topic is a subtle thing that may not mature till your twenties, or even later. The topic may not even exist earlier. Plus there are some powerful sources of error you need to learn to discount. Are you really interested in x, or do you want to work on it because you'll make a lot of money, or because other people will be impressed with you, or because your parents want you to? [8]
The difficulty of figuring out what to work on varies enormously from one person to another. That's one of the most important things I've learned about work since I was a kid. As a kid, you get the impression that everyone has a calling, and all they have to do is figure out what it is. That's how it works in movies, and in the streamlined biographies fed to kids. Sometimes it works that way in real life. Some people figure out what to do as children and just do it, like Mozart. But others, like Newton, turn restlessly from one kind of work to another. Maybe in retrospect we can identify one as their calling — we can wish Newton spent more time on math and physics and less on alchemy and theology — but this is an illusion induced by hindsight bias. There was no voice calling to him that he could have heard.
So while some people's lives converge fast, there will be others whose lives never converge. And for these people, figuring out what to work on is not so much a prelude to working hard as an ongoing part of it, like one of a set of simultaneous equations. For these people, the process I described earlier has a third component: along with measuring both how hard you're working and how well you're doing, you have to think about whether you should keep working in this field or switch to another. If you're working hard but not getting good enough results, you should switch. It sounds simple expressed that way, but in practice it's very difficult. You shouldn't give up on the first day just because you work hard and don't get anywhere. You need to give yourself time to get going. But how much time? And what should you do if work that was going well stops going well? How much time do you give yourself then? [9]
What even counts as good results? That can be really hard to decide. If you're exploring an area few others have worked in, you may not even know what good results look like. History is full of examples of people who misjudged the importance of what they were working on.
The best test of whether it's worthwhile to work on something is whether you find it interesting. That may sound like a dangerously subjective measure, but it's probably the most accurate one you're going to get. You're the one working on the stuff. Who's in a better position than you to judge whether it's important, and what's a better predictor of its importance than whether it's interesting?
For this test to work, though, you have to be honest with yourself. Indeed, that's the most striking thing about the whole question of working hard: how at each point it depends on being honest with yourself.
Working hard is not just a dial you turn up to 11. It's a complicated, dynamic system that has to be tuned just right at each point. You have to understand the shape of real work, see clearly what kind you're best suited for, aim as close to the true core of it as you can, accurately judge at each moment both what you're capable of and how you're doing, and put in as many hours each day as you can without harming the quality of the result. This network is too complicated to trick. But if you're consistently honest and clear-sighted, it will automatically assume an optimal shape, and you'll be productive in a way few people are.
Notes
[1] In "The Bus Ticket Theory of Genius" I said the three ingredients in great work were natural ability, determination, and interest. That's the formula in the preceding stage; determination and interest yield practice and effort.
[2] I mean this at a resolution of days, not hours. You'll often get somewhere while not working in the sense that the solution to a problem comes to you while taking a shower, or even in your sleep, but only because you were working hard on it the day before.
It's good to go on vacation occasionally, but when I go on vacation, I like to learn new things. I wouldn't like just sitting on a beach.
[3] The thing kids do in school that's most like the real version is sports. Admittedly because many sports originated as games played in schools. But in this one area, at least, kids are doing exactly what adults do.
In the average American high school, you have a choice of pretending to do something serious, or seriously doing something pretend. Arguably the latter is no worse.
[4] Knowing what you want to work on doesn't mean you'll be able to. Most people have to spend a lot of their time working on things they don't want to, especially early on. But if you know what you want to do, you at least know what direction to nudge your life in.
[5] The lower time limits for intense work suggest a solution to the problem of having less time to work after you have kids: switch to harder problems. In effect I did that, though not deliberately.
[6] Some cultures have a tradition of performative hard work. I don't love this idea, because (a) it makes a parody of something important and (b) it causes people to wear themselves out doing things that don't matter. I don't know enough to say for sure whether it's net good or bad, but my guess is bad.
[7] One of the reasons people work so hard on startups is that startups can fail, and when they do, that failure tends to be both decisive and conspicuous.
[8] It's ok to work on something to make a lot of money. You need to solve the money problem somehow, and there's nothing wrong with doing that efficiently by trying to make a lot at once. I suppose it would even be ok to be interested in money for its own sake; whatever floats your boat. Just so long as you're conscious of your motivations. The thing to avoid is unconsciously letting the need for money warp your ideas about what kind of work you find most interesting.
[9] Many people face this question on a smaller scale with individual projects. But it's easier both to recognize and to accept a dead end in a single project than to abandon some type of work entirely. The more determined you are, the harder it gets. Like a Spanish Flu victim, you're fighting your own immune system: Instead of giving up, you tell yourself, I should just try harder. And who can say you're not right?
Thanks to John Carmack, John Collison, Patrick Collison, Robert Morris, Geoff Ralston, and Harj Taggar for reading drafts of this.